Jan Standio, Huta "Oława" w Oławie (2011), skrót Jerzy Kamiński: Pierwsza informacja o hucie w Oławie pochodzi z 1845. Już kilka lat później, bo w 1853 oławska huta zdobyła medal na wystawie w Nowym Jorku. W 1872 jej wyroby odniosły sukces na wystawie w Rosji, w tym samym roku zakład von Leubbeckische Zinweiss-Fabriken zdobył kolejny medal. W 1873 produkty oławskiej huty nagrodzono na kolejnej wystawie, tym razem w Wiedniu, gdzie otrzymały medal cesarza Austro-Węgier, Franciszka Józefa. 1878 rok to kolejne wyróżnienie - medal na wystawie w Paryżu. Rok później - powodzenie na wystawie w Sydney, gdzie wysoko oceniono wyroby Huty von Leubbecke i fabryka otrzymała kolejny medal. Następne przywiozła z wystaw we Lwowie i Krakowie (1894). Te dwie ostatnie były szczególnie istotne, bo odbyły się w polskich miastach wówczas austriackiej Galicji, posiadającej autonomię. Zakłady von Leubbecke produkowały w XIX wieku emalie: biel śnieżną (biały stempel), biel śnieżną (zielony stempel), biel cynkową (czerwony stempel), biel cynkową II (niebieski stempel) i szary cynk (szary stempel).
Od 1862 fabryka pracowała pełna parą. W zespole trzech zakładów, oprócz różnych gatunków bieli cynkowej, produkowano także minię ołowianą i litopon. Produkcję zbywano przede wszystkim w środkowych Niemczech i w krajach północnej Europy.
Najstarszy kompleks fabryczny powstał w rejonie dzisiejszego osiedla Kasprowicza (Scillstrasse), ulica 3 Maja (Hahmstrasse) i ulicy Kamiennej (Deutstchsteiner Weg). Obok tego zakładu wyrosła huta cynku, czyli von Leubbeccke Zinkweiss-Fabriken. Wypełniała ona prostokąt pomiędzy ulicą Grodkowską (dziś 1 Maja), obecną ulicą Sikorskiego, zakładem litoponu, a utworzoną w 1910 linią kolejową biegnącą na ulicę Portową. Dzisiejsza ulica Sikorskiego nosiła do 1945 nazwę Leubbeckerstrasse. Nazwa pochodziła od właściciela huty - pana Leubbecke.
W okresie międzywojennym fabryki Schube-Brunnguell produkowały minię ołowianą i litopon, tworząc w południowej części miasta ogromne terytorium przemysłowe.
Powstanie Huty "Oława" wiąże się ściśle z wybudowaniem Górnośląskiej Linii Kolejowej, której pierwszy odcinek z Wrocławia do Oławy oddano już w 1842. W bezpośredniej bliskości od tej drogi wybudowano fabrykę bieli cynkowej, która w ciągu XIX wieku zdobyła wielki rozgłos na wspomnianych światowych wystawach.
Kopalnie cynku i ołowiu, położone w okolicach Bytomia i Tarnowskich Gór, mogły bez problemu wysłać koleją surowce potrzebne dla oławskich fabryk. Po wybudowaniu Kanału Gliwickiego możliwy był również transport Odrą. Zgrozą musiała być wówczas emisja pyłów związanych z produkcją chemicznych substancji, poszukiwanych na rynkach świata. Nie istniało wtedy pojęcie ochrony środowiska, a współczynnik uprzemysłowienia określał znaczenie i zamożność miasta. W latach dwudziestych XX wieku fabryka zatrudniała ponad 100 robotników.
